Cornelis Adrianus (Kees) Burger 1932-2016
Heel interessant om dit allemaal te lezen. Mijn vader is destijds ook gewond geraakt bij de schietpartij en dit heeft zijn verdere leven beïnvloed. Hij woonde in de Indische buurt bij het Ambonplein.
Hij is op 4 maart j.l. overleden en tijdens het afscheid heb ik hier aan de aanwezigen over verteld, een stukje hieruit:
Een groot deel van mijn vaders jeugd is bepaald door de oorlog. Hij is daar ook altijd erg in geïnteresseerd gebleven en heeft zijn leven lang alles over de oorlog gelezen, wist daar alles van en keek altijd oorlogsfilms en documentaires over de oorlog.
Dat hij aan het eind van de oorlog, in 1945, als kind van 13 per ongeluk in zijn onderbeen geschoten werd bij een schietpartij op de Dam in Amsterdam is erg bepalend geweest voor zijn leven.
Hij heeft dit verhaal een paar weken geleden op zijn ziekbed nog eens aan Krijn en mij verteld, ik vroeg ernaar omdat ik toch nooit precies heb geweten hoe het nou zat met dat been.
Daar werd thuis niet veel over gesproken.
Foto: Ad Windig, Stadsarchief Amsterdam. Gewonden verzorging tijdens de schietpartij.
Na de schietpartij hebben ze in het ziekenhuis geprobeerd zijn been te redden. Er was niet veel meer over van zijn onderbeen, ook geen kuit meer, alleen nog bot.
Door middel van huidtransplantaties van zijn andere bovenbeen konden ze de wonden weer zo goed en zo kwaad als het ging dichtmaken, maar het bleef kritiek.
Hij lag op een zaal met Canadese militairen voor wie speciaal een nieuw onbekend medicijn werd aangeleverd, Penicilline, dat hier nog niet gebruikt werd.
Dit werd speciaal door de Canadezen gebracht, uitsluitend bedoeld voor de Canadese gewonden in het ziekenhuis.
Dat de Canadese piloot die naast hem lag gestorven is, was zijn redding.
Hij kreeg de dosis Penicilline die voor de piloot bedoeld was maar die het nu niet meer nodig had.
Na 17 weken in het ziekenhuis mocht hij weer naar huis, maar de artsen bleven pessimistisch over zijn been, het zou er waarschijnlijk later toch af moeten.
En dat op 13-jarige leeftijd…
Een jeugd zoals onze kinderen die kennen, met voetballen, zwemmen, buitenspelen met vrienden, heeft mijn vader nooit gehad want hij moest altijd voorzichtig zijn en had altijd zijn been goed ingepakt, met een leren kap eromheen ter bescherming en versteviging.
Ook later met ons en op vakanties, was mijn vader altijd in lange broek en kon niet met ons sporten of zwemmen.
Wij wisten niet beter, maar realiseren ons nu, hoe dat zijn leven en zijn persoonlijkheid bepaald moet hebben.
Waarom hij altijd zo voorzichtig was met alles, vaak pessimistisch en nooit gewoon eens lekker kon genieten.
Hij zou het ook vast heel interessant gevonden hebben om over jullie stichting te lezen.
Jacqueline Burger
Mei 2016
*Noot:
In 2017 kreeg de Stichting beschikking over nieuwe gegevens. Op de vraag van zijn dochter Jacqueline, ‘In welk ziekenhuis is mijn vader behandeld?’, hebben we verder onderzoek gedaan.
De naam van K. Burger kwam niet voor in onze gegevens uit de opname van het Binnengasthuis op 7 mei 1945, maar wel op 16 mei 1945:
L[inks] op[en] wond onderbeen, opn[ame]
In een politierapport van 16 mei 1945 werd het volgende gevonden:
19.05 uur Rapporteert de Wmr. Moek, dat omstreeks 16.15 uur op het Waterlooplein ter hoogte Zwanenburgwal een jongen genaamd Cornelis Adrianus Burger, geb. ASD 22-2-32, bankwerker, won. Ambonplein 9, 3 hoog, alhier, door een Canadeesche vrachtauto, gen L.587519, bestuurd door Cornelis Koch, geb ASD 1-3-05, chauffeur, won. Javastraat 148, 2 hoog, alhier, is overreden, waardoor hij een groote wond aan zijn linker onderbeen bekwam. Oorzaak: Burger stak hardloopende den rijweg over terwijl de auto aan kwam rijden gleed hij uit, zoodat de chauffeur de aanrijding niet meer kon voorkomen. Burger is door de G.G.D. naar het B.G. vervoerd. Twee getuigen. Rapporteur heeft het ongeval niet gezien. Geen alcohol. Papieren in orde. Verkeersstaat opgemaakt.
Van de familie kregen we de volgende reactie:
Heel veel dank voor dit bericht, ik vind het echt ongelooflijk dat jullie na al die jaren nog zo’n origineel politierapport konden vinden! Voor ons heel ontroerend om dit te lezen, met alle details.
Ik heb geprobeerd mij de bewoordingen te herinneren van wat mijn vader verteld heeft en heb het hier ook met mijn zoon over gehad die erbij was toen we het hier met mijn vader over hadden op zijn korte ziekbed van nog geen 2 weken. Het spreken ging toen al erg moeizaam en in de laatste week was er al helemaal geen gesprek meer mogelijk. Wat hij precies zei weten we allebei niet meer.
Waar hij het vooral over had was dat hij zwaargewond was aan zijn been, dat dat helemaal niet goed ging, en dat zijn been godzijdank behouden kon blijven door de penicilline die hij kreeg van de overleden Canadese soldaat.
Hij had het ook over de schietpartij op de Dam, waar wij eigenlijk niets over wisten. Ik denk achteraf en met de kennis van nu dat hij niet daadwerkelijk heeft gezegd dat hij daar gewond is geraakt, maar dat dat onze conclusie was: gewond aan zijn been, schietpartij op de Dam: 1+1=2.
Dit is wat wij uit wat hij moeizaam vertelde hebben begrepen, maar het blijkt nu dus anders in elkaar te zitten.
Wellicht noemde hij de schietpartij omdat hij daar bij was een week eerder en dat natuurlijk een enorme indruk had gemaakt, of vanwege die overleden Canadese soldaat die daar dan neergeschoten was of vanwege de andere gewonden van de schietpartij in het ziekenhuis waar hij tussen lag?
In ieder geval is nu helemaal duidelijk wat er werkelijk is gebeurd en daar zijn we jullie dankbaar voor.
Nogmaals bedankt, ook namens mijn moeder, met vriendelijke groeten,
Jacqueline Burger
Uit dat alles blijkt, dat door niet over de gebeurtenissen te praten, nabestaanden vaak niet weten wat en wanneer er precies is gebeurd. Door verifiëring van meerdere bronnen kunnen alsnog de feiten worden vastgelegd.
Augustus 2017
Gerelateerde Berichten