Hannie Rem-Bakker

Ik ben van de generatie van na de oorlog, de babyboom. Misschien hoort mijn verhaal hier niet thuis. Ik was er nog niet. Maar ik ben er wel door gevormd en geraakt.
Ieder jaar werd de bevrijding herdacht en daarmee kwam ook altijd het verhaal van het “bevrijdingsfeest” op de Dam ter sprake. Mijn vader sprak nooit over de oorlog maar mijn moeder vertelde het ons ieder jaar na de herdenkingsstilte. Hoe zij toen het schieten begon eerst de verkeerde kant oprende richting Grote Club omdat ze dacht dat het schieten van de andere kant kwam. Mijn vader heeft haar meegesleurd en op de grond getrokken waarbij ze achter een dikke man kwamen te liggen die bovenop zijn kleinkind was gaan liggen en zo probeerde zijn kleinkind te beschermen. Dat had veel indruk op haar gemaakt.

Denken dat je bevrijd bent en nog niet veilig zijn. Zo’n bloedbad meemaken.

De antipathie tegen de Duitsers is mij met de paplepel ingegoten. Als we in een restaurant aten in de buurt van Duitsers moesten we eruit en op het strand gingen we een andere plek zoeken als er ‘moffen’ in de buurt kwamen zitten. Mijn vader was in de oorlog bij een razzia in Zaandam opgepakt en naar kamp Amersfoort gebracht. Opa die bij de ondergrondse opereerde wist hem daaruit te krijgen.
In onze trapkast wist ik de brieven te vinden die in die tijd waren geschreven maar er lag ook ander oorlogsspul waaronder een karawats (nog uit het kamp?), een knijpkat een buks en een pistool en doosjes met kogels. Als kind vond ik het heel normaal. Het lag er voor onze veiligheid.
Ik experimenteerde ermee en toen ik op een avond moest oppassen op mijn kleine zusje en dacht beneden iets te horen heb ik het pistool gepakt, het op mijn manier geladen?? en ben ik naar de deur geslopen. Klaar om onze veiligheid te verdedigen. Het was gelukkig niets.
Pas in 1983 stortte mij vader geestelijk in. Toen was er inmiddels de stichting 40-45 die hulp kwam bieden. Hulp die er vlak na de oorlogsjaren nog niet was.
Na zijn dood bij het opruimen van het huis hebben we niets meer van de oorlogsspullen kunnen vinden. Alleen nog wat tekeningen uit de kamp Amersfoort periode.
Nog altijd blijf ik speuren naar foto’s en beelden van documentaires of ik mijn ouders soms zie op de Dam. Ze zijn er niet omgekomen of gewond geraakt maar toch beschadigd in hun gevoel van veilig zijn.

December 2015


.


Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.