Van Maria Muijderman-Slingerland ontvingen we de getuigenis van haar moeder Jenneke:
Over het voorval op de Dam heeft mijn moeder vaak verteld, maar ik heb haar eens een interview afgenomen over haar leven in oktober 1994.
Gesprek naar aanleiding van het bangelijke karakter van mijn zus Nellie Slingerland (1943-1982) over de angst in de oorlog. Mijn ouders Jenneke en Klaas woonden Oude Waal 11.
…’Omdat die Duitsers altijd vlakbij ons waren. Ja, dat was toen ook dat die Joden opgehaald werden: dan schreeuwden ze: alle Juden zich verzamelen! En Klaas had de Engelse zender aan. Dan kwamen die Duitsers boven en moesten we ons paspoort laten zien, en ik trilde, he, toen vroeg hij of ik Joden in huis had, ik zei nee, ik heb geen Joden in huis. Dan hoef je ook geen angst te hebben, zei hij. Toen heeft hij alles onderzocht en wilde weggaan. Toen kwam er zo’n NSB’er, die zei of hij ook op zolder had gekeken? Toen moest ie nog naar zolder. Dus ik zat toch wel in angst he. Nee, ik vond het verschrikkelijk, die moffen met hun helmen op; als je die zag marcheren en toen die Nieuwmarkt was afgezet en de dochter van de melkboer daar met haar kindje liep, net zo oud als Nel en dat ze aan het schieten waren en dat kindje geraakt is in z’n oog en is gestorven. Toen ben ik er met Coba (Coba Dompeling, haar buurvrouw) naar toe geweest. Die mensen waren heel gelovig en zeiden “dat kindje heeft altijd van muziek gehouden, nu heeft hij boven muziek.’…
…’En met de bevrijding toen ben ik met Coba met de kinderen Lenie en Nel allebei met het wagentje naar de Dam geweest. Daar kwamen die Canadezen langs en Klaas was met Dompie (Klaas Slingerland, haar man en Leo Dompeling, de man van Coba). En toen waren ze in die Club, weet je wel, wij stonden midden op de Dam, tjokvol, toen kwamen de Canadezen langs en toen schoten ze. We voelden de kogels langs ons gaan en de mensen vlogen door het glas van de winkels. Toen heb ik dat wagentje laten staan en dat kind eruit getrokken. Toen kwamen we op het Damrak, bij de Rode Leeuw geloof ik, daar konden we in, daar waren alle mensen natuurlijk, en Nel d’r schoentje was kwijt. Die moffen waren nog steeds in cafe’s granaatbommen aan het gooien, dus ik durfde niet naar huis. En toen zag Klaas op het Damrak, ik had toen een blauw mantelpakje aan, en hij zag een vrouw liggen met een blauw mantelpakje, dus hij dacht dat ik het was. Toen is Coba met haar kind naar huis gegaan, maar ik durfde nog niet. Zij kwam toen thuis en hij zei: zie je wel dat is zij. Maar toen ben ik later naar huis gegaan, maar helemaal omgelopen langs het station. Toen stonden ze allemaal op straat en toen kwam ik, toen ben ik natuurlijk in huilen uitgebarsten. Ik zei “die rot moffen”. Toen was Marie (haar zuster) nog kwaad dat het wagentje weg was. Ik zei “nou liever jouw wagentje weg, als dat mijn kind weg is’. …
Maria Muijderman-Slingerland
Mei 2016
Beeldbank WO2 – NIOD
Maria Muijderman: Het is moeilijk te zien, maar ik zie toch wel links onderaan een ronde kinderwagenkap en een armpje en hoofdje van een kind. De vrouw daarachter die wat naar beneden kijkt herken ik als mijn moeder. Zij pakte mijn zusje (anderhalf jaar oud) uit de kinderwagen en zette het toen op een lopen. Zij heeft het wagentje achtergelaten. Mijn moeder heeft er veel over verteld en nu door deze foto kwam zo bij mij binnen, het oergebaar van haar om haar kindje te pakken. Daarom alleen al is het zien van de foto van waarde.
Nadat de schoten weerklonken op de Dam, vluchtten de mensen in paniek weg, in onderstaande film 1 seconde materiaal vertraagt afgespeeld, hierop is de moeder van mevrouw Muijderman-Slingerland beter te zien.