De veertienjarige Gita zag het voor haar ogen gebeuren, voordat zij schuilde in het rooms-katholieke kerkgebouw.
Aangrijpend is haar beschrijving in de brief aan haar nicht: “’t was ontzettend. Je snapt, duizenden mensen op de been. Dan ineens schieten.
Een paniek was ’t. Een pierement stond juist ’t Wilhelmus te spelen, toen z’n achterwiel eraf werd geschoten, waardoor hij jammerlijk ene vreselijk valse kreet slaakte en toen scheef zakte.
De BS schoot vanachter stellingen, kinderwagens, auto’s enz. Baby’s en kleine kinderen lagen vertrapt op de Dam. Mensen om je heen zakten stervend in elkaar.
Een ogenblik was ’t een slagveld. Toen waren de mensen weg en lagen er alleen nog lijken en gewonden plus tasjes, kinderwagens, portefeuilles. ’t Was gewoon een hel.”