Isa Timmers-Vliegenthart *1934
Ik was bijna 11 jaar en had uren vlak bij huis bij de Berlagebrug gestaan, wachtend op de Canadezen, samen met twee vriendinnetjes.
Het gonsde van de geruchten: “ze zijn al in Diemen!!”, maar we zagen ze niet. Toen we hoorden dat ze de volgende dag naar de Dam zouden komen besloten we om daar stiekem naar toe te gaan want dat was verboden door onze ouders.
Aangekomen zagen we een enorme, dolzinnige en uitgelaten mensenmassa, zingend en dansend, het draaiorgel speelde, maar we vonden het een beetje griezelig om ons tussen al die grote mensen te begeven en het leek ons prettiger om op de stoep van het Paleis achter één van de kolommen te gaan staan kijken en dat is waarschijnlijk onze redding geweest.
Ineens hoorden we het geratel van een mitrailleur, zagen mensen neervallen, overal gillen en schreeuwen, één grote paniek.
Als Amsterdams oorlogskind was je wel wat gewend, maar dit was doodeng en we begrepen er niets van: “waarom werd er geschoten, de oorlog was toch voorbij?”
Toen het schieten ophield zijn we gaan rennen, richting Munt, ik heb in mijn hele leven nooit meer zó hard gelopen.
Daar stonden we een tijd stil, overstuur en buiten adem.
En toen naar huis, waar ik erg op m`n kop kreeg van mijn ouders die inmiddels al op de hoogte waren gebracht van het drama door een buurman die me op de Dam had gezien!
Pas veel later besefte ik dat hun boosheid voortkwam uit de opluchting dat ik het had overleefd.
Maart 2017