Fotograaf Nederlandsch Persbureau wordt door 9 Duitsers gedwongen camera af te staan.
Ontvangen 14.50 uur
Rapport
Hedenochtend 7 mei 1945 te +/- 11.00 v.m. werd mij, toen ik in opdracht van het Nederlandsche Beeldarchief bij het Victoria Hotel mijn fotografische werkzaamheden vervulde, mijn fototoestel in een handgemeen met een negental Duitsche Wehrmacht militairen ontnomen. Deze Duitsche militairen zijn in een auto met nummer WH1789513 richting Prins Hendrikkade vertrokken.
Zoodra mij dit vanochtend overkomen was heb ik me vervoegd bij den betrokken Objects-commandant. Tenslotte werd mij aangeraden een rapport in te dienen.
Mijn naam/adres is: W.J. Ford, Mich. Angelostraat 60-II.
Het betrokken toestel is een Rolleiflex met Isopanfilm waarvan 6 opnamen gemaakt. De opnamen bevatten o.a. een opname van het aanplakken van de Waarheid.
Bron Nationaal Archief
Ministerie van Defensie
Ordedienst/ Binnenlandse Strijdkrachten, inventaris nr 1614
De Waarheid, maandagochtend 7 mei 1945
Naschrift:
Na onderzoek bleek de fotograaf te zijn: Dr William James Ford 1919-2005
Tijdens een van de onderzoeken werd bovenstaand briefje gevonden. Het bleek hier te gaan om de fotograaf Dr William James Ford 1919-2005. Uit contact met zijn zoon blijkt dat hij het betreffende fototoestel niet meer heeft teruggekregen. Will hield een dagboek bij. Citaten hieruit zijn:
7 mei 1945
Mijn fototoestel afgepakt door Duitsers bij het Victoria Hotel, toen ik ze wilde fotograferen. *)
*) De heren wensten niet gefotografeerd te worden, kwamen woest naar me toe en trokken tenslotte het toestel uit mijn handen. […] Ik heb dadelijk rapport laten maken door N.B.S. wacht daar ter plaatse. N.B.S. kon er verder echter niets aan doen.
[…]
Naar huis gegaan […]. Toen weer terug met ander, veel minder goed toestel. Nog rondgereden of ik ergens die kerels zag. Niets te zien. Toen terug. Sint Olofssteeg vuurgevecht toen meegemaakt.
14 mei
Terugblik over een en ander. Veel is er gebeurd.
[…]
We zijn bevrijd! Om kwart over negen vrijdag 4 mei hoorden we van de capitulatie van Duitse legers. Madzy en ik er direct op uit. [1]
Buiten groeide de mensenmenigte zienderogen. Vlaggen werden uitgestoken en ieder was in een reusachtig opgewekte stemming. We hebben rondgewandeld, vriendjes kwamen we tegen. Tenslotte naar huis gegaan.
[…]
In deze dagen hebben we als een roes geleefd. Ik kreeg een perskaart van het Centrale Beeldarchief en daardoor de mogelijkheid overal met mijn neus op te zitten. Het verhoor van Puls heb ik meegemaakt, de man die van zichzelf zei, dat hij nou de “originele Pulser” was. Ik heb in een Canadese filmwagen rondgereden de stad door en foto’s naar hartenlust kunnen nemen. Ben met een Engelse majoor aan de overkant van het IJ geweest en heb met zijn soldaten de “Bataafsche” mee helpen bezetten. Heb de schietpartij in de Sint Olofssteeg nog meegemaakt, waar ik opeens van een wildvreemde vrouw een chocoladeflik kreeg en een “lekkertje”. Die schietpartij berustte volgens […] Berkhof op een misverstand. Een anarchist of een Duitser zat ergens op een dak, en schoot beurtelings op het Victoria Hotel en de mannen van de N.B.S. in de Sint Olofssteeg en animeerde de zaak. Een dergelijke oplossing geldt echter niet voor de Dam, waar kerels van de Duitse marine op de tjokvolle Dam geschoten hebben, resultaat 10 doden en 20 ernstig gewonden.
Madzy en ik zijn op het spreekgestoelte geweest, waar Gerbrandy en kolonel Bell Irving stonden, op die middag, toen men de herboren vrijheid plechtig vierde en de gevallenen in de strijd herdacht. Dit was de eerste keer dat Madzy erbij was. En het was de leukste en plechtigste, merkwaardige combinatie, middag van de week. Plechtig waren de speeches van Gerbrandy, Van Randwijk (Vrij Nederland, bekend van de naam “Sjoerd”), kolonel Bell Irving, Harahap, F. de Boer.
[…]
Sinterklaas – 5 december 1945
Gedicht van Sint (Madzy) Nicolaas voor Will
Toen de bevrijding op kwam dagen
Wou goede Will de vrede schragen.
Dies zetten hij, van angstzweet nat,
de schreden op het oorlogspad.
Gewapend met een kiektoestel,
Dorst hij tegen die Duitsers wel.
Hij ging aldus vlak voor hen staan
en zei: “Kijk mij verslagen aan.”
Toen zei de Duitser: “Wel potdomme,
Dat moet mij niet nog overkomen.”
De Duitser, pienter in het gappen,
was in zijn dieverij zeer rappe.
Dus is het kiektoestel verdwenen
en niet weerom verschenen.
Maar ter wille van de vrede
heeft Will er dapper voor gestreden.
En wij zijn er zeker van,
dat hij foto’s maken kan.
Had hij nu nog dat kiektoestel
Zijn foto’s waren beter wel
dan die je nu voor je ziet,
en beter kan het niet.
[1] Madzy en Will zijn op 5 januari 1945 getrouwd en woonden nadien in de Michelangelostraat 60.