Wim Anderiesen (Amsterdam 2 september 1931 – Heerhugowaard 27 januari 2017)
Ik ben geboren in 1931 dus op 7 mei 1945 was ik nog net geen 14 jaar oud en woonde destijds in de Bloys van Treslongstraat in Amsterdam West.
Op 7 mei 1945 ben ik naar de Dam in Amsterdam gegaan om de intocht van de Canadezen mee te maken. Toen ik op de Dam kwam was het al overvol met mensen. Ik kon een plaatsje bemachtigen tegen het Paleis aan en vlakbij de Groote Club. Plotseling werd er vanuit de Groote Club geschoten op de mensenmassa op de Dam en iedereen begon te rennen.
Zelf rende ik richting de Bijenkorf op en ik kreeg een soort stoot in mijn rug en voelde toen bloed langs mijn rug lopen. Ik probeerde te schuilen achter een lantaarnpaal. De Dam begon aardig leeg te lopen maar het schieten bleef aanhouden dus durfde ik niet achter de lantaarnpaal vandaan te komen.
Maar ineens kwam er een man met een bakfiets naar me toen en die heeft me op de bakfiets gelegd en met gevaar voor eigen leven weggebracht naar een hotel (naam weet ik niet meer) vlak bij de hoek van de Dam/Damrak. Daar werd ik provisorisch verbonden en daarna op de bakfiets weer verder gebracht richting Binnengasthuis. Toen dook er een jeep met Duitsers op en de man reed met mij een steeg in en ging voor me staan. De Duitsers losten een paar schoten en verdwenen weer, de man zei laconiek: zo dat hebben we ook weer gehad.
We zijn zonder verdere incidenten bij het ziekenhuis aangekomen. Ik bleek een schotwond in mijn rug te hebben en de arts vertelde dat wanneer het schot een paar centimeter lager of hoger zou zijn geweest ik volkomen verlamd zou zijn geraakt.
Na verbonden te zijn ben ik door het Leger des Heils thuisgebracht. Op de foto lig ik op een brancard en dat is het moment waarop ik naar huis werd gebracht door het Leger des Heils.
Een half jaar lang heb ik op mijn buik moeten liggen.
De naam van degene die mij destijds heeft gered ben ik helaas nooit te weten gekomen.
Wim Anderiesen
Februari 2015
Naschrift: Deze inzending is verkregen via de brief Jan Pols uit de collectie brieven Budde
Wim Anderiesen debuteerde op 11 maart 1951 in het eerste elftal van Ajax
Op 27 januari 2017 werd onderstaand artikel in het Amsterdam katern van de Telegraaf gepubliceerd. Wim Andriesen was toen al geruime tijd ziek. De tekst van het artikel werd hem door zijn dochter voorgelezen. Nog dezelfde dag is Wim overleden.
Voetbalclub Ajax heeft besloten om de wedstrijd op 29 januari 2017 met rouwbanden om te spelen, en geeft aandacht aan zijn overlijden via deze pagina.
Onbekende redde Ajacied Wim Anderiesen jr.
door Jelmer Geerds
Dolgraag had hij de onbekende man op een bakfiets persoonlijk willen bedanken, maar nooit werd de identiteit van de anonieme redder achterhaald. Niettemin heeft Wim Anderiesen jr. zijn leven én zijn voetbalcarrière bij Ajax aan de man te danken.
„Het gaat niet zo goed met Wim”, vertelt zijn vrouw Riek. „De doktoren zeggen dat zijn lichaam eigenlijk op is. Wim lijdt aan Alzheimer, maar gelukkig herkent hij zijn familie nog wel. De spraak gaat alleen erg moeizaam.” Ze vindt het waardevol als het bijzondere levensverhaal van haar man bij leven nog één keer wordt verteld.
„Ajax heeft altijd centraal in zijn leven gestaan”, vertelt ze. „Niet zo gek natuurlijk, want zijn vader Wim Anderiesen senior was een groot voetballer, die zelfs geëerd is met een eigen straatnaam. Daar is Wim nog altijd erg trots op.”
Wim Anderiesen jr. in 1964 als trainer van Holland Sport
Wim Anderiesen jr. (85) schopte het zelf ook tot het eerste van Ajax. Tussen 1951 en 1961 speelde hij 159 wedstrijden voor de club. „Daarna is hij tot zijn 58e trainer geweest”, herinnert zijn lief Riek zich met een glimlach. Dat de oud-trainer van het Haagse LENS en Holland Sport nog zo’n mooie loopbaan heeft gehad, is grotendeels te danken aan de onbekende man die hem op 7 mei 1945 het leven redde.
„Als 14-jarige was Wim aanwezig op de Dam om de Canadese geallieerden te onthalen toen de schietpartij vanuit de Groote Club begon”, vertelt Ludmilla van Santen, die namens de stichting Memorial 7 mei 1945 onderzoek deed naar de gebeurtenissen die dag. De stichting spande zich bovendien in voor een monument voor de slachtoffers en geeft op 9 maart een boek uit. „Wim liep daarbij een schotwond op in zijn rug”, vervolgt ze. De onbekende bracht hem op een bakfiets naar een hotel. „Het litteken van dertig á veertig centimeter is altijd zichtbaar gebleven”, vult echtgenote Riek aan.
Voor het boek interviewde de stichting Wim bijna twee jaar geleden over het bevrijdingsdrama, dat een belangrijke rol in zijn leven speelde. „In het ziekenhuis vertelde de arts dat wanneer het schot een paar centimeter hoger of lager was geweest, ik volkomen verlamd zou zijn geraakt”, vertelde Anderiesen. „Daarna heb ik een half jaar op mijn buik moeten liggen. De naam van degene die mij destijds redde, ben ik helaas nooit te weten gekomen.”