Julienne Elisabeth Kretzschmar *1925
Astrid Biesheuvel, schoondochter:
‘Op 13 januari was ik bij mijn schoonmoeder. Inmiddels 91 jaar oud, licht dementerend en probeer haar geheugen te trainen. Het verleden ligt dichterbij dan het heden. We praten veel over vroeger en gisteren toevallig over de Dam. Zij was daar en het was verschrikkelijk zei ze. Ze vertelde over het geluid van geweerschoten, het gillen van de mensen en de paniek. Met dit verhaal ben ik naar huis gegaan en heb tot diep in de nacht zitten lezen over 7 mei 1945. De volgende morgen 14 januari sla ik de krant open en lees een groot artikel over die bewuste dag. Wat een mooi verhaal en dit maakt het maar weer eens duidelijk dat we ze niet mogen vergeten en dat de slachtoffers en getuigen een gezicht moeten krijgen.’
Astrid tekende voor ons de getuigenis op van haar schoonmoeder, mevrouw Biesheuvel-Kretzschmar:
‘Ik was met mijn moeder op weg naar mijn vader (Emiel Kretzschmar). Mijn vader speelde namelijk piano in het restaurant J.C. van Laar in de Kalverstraat, een hele chique tent. Op een gegeven moment zijn mijn moeder en ik naar de hoek van de Kalverstraat/Paleisstraat gelopen om naar de feestvierende mensen te kijken. Iedereen danste en vierde feest. Het feest stopte ineens omdat er Duitse voertuigen over de Dam reden.
Op een gegeven moment hoorden wij een pistoolschot. Er was een Duitser neergeschoten ergens bij het Paleis, volgens mij op de hoek van de Paleisstraat. Wanneer weet ik niet meer precies, maar opeens begonnen ze boven ons hoofd vanaf het balkon van De Groote Club te schieten. Mijn moeder en ik zijn in eerste instantie tegen de muur aan gaan staan en toen later via de gevels snel teruggelopen naar het restaurant, naar mijn vader. Zij hebben toen de deur op slot gedaan en iedereen moest naar de eerste etage in het achtergedeelte. Hoe lang we daar gezeten hebben weet ik niet precies, maar weet wel dan het al schemerig was toen we tevoorschijn kwamen.’ […]
Dit is haar verhaal. Pas na dit verhaal heb ik haar diverse afbeeldingen en filmpjes laten zien. ‘Goh’, zei ze en zweeg.
Januari 2017
Julie op de Dam, 4 september 1942
Wat vreselijk mooi geschreven. Dit mag nooit vergeten worden.