Marja Engelsman

Marja Engelsman is 14 jaar wanneer ze met haar zusje Greetje op de Dam loopt. Er is veel te zien die dag: vliegtuigen vliegen over, buren zijn bezig met versieringen en NSB’ers worden opgepakt. Opgewonden Amsterdammers zijn in afwachting van de Canadezen. Zij zullen de stad bevrijden. Maar er zijn nog Duitsers in de buurt, met wapens. Vanuit De Groote Club, op de hoek van de Kalverstraat, vuren ze op de menigte.

“Ik kan me die dag nog goed herinneren”, vertelt Engelsman. “Ik liep op geleende houten klompen. Ik had aan het eind van de oorlog helemaal geen schoenen meer. Opeens schoten ze vanaf boven met mitrailleurs op de mensen. Toen het schieten wat minder werd, besloot ik een veilige schuilplaats te zoeken. Ik dook zo de kiosk bij de Bijenkorf in. Daar heb ik geschuild tot het voorbij was. Na de schietpartij kwam ik erachter dat ik 1 klomp miste. ‘Oh jee’, dacht ik, ‘die heb ik geleend. Ik moet ze weer teruggeven.’ Ik voelde me eigenlijk rotter om de klompen, dan om de schietpartij, heel gek. Ik liep naar de Warmoesstraat, want ik wist dat daar een politiebureau was. En wat denk je? Ze hadden daar mijn ene klomp.”

Dit is een onderdeel uit de herinneringen van de 91-jarige Marja Engelsman die zijn vastgelegd op de website ‘Witbrood na de hongerwinter, het voelde als het paradijs’ – Gemeente Amsterdam
Met dank en goedkeuring overgenomen van bovenstaande site.