Impje Bes *1942
Mijn moeder, ruim 6 maanden zwanger van mijn broertje en ik 2 1/2 jaar oud, woonden tijdelijk in bij vreemde mensen in Amsterdam-West op een koud zolderkamertje. Het Rode Kruis heeft ons daar naar toe geëvacueerd en samen hebben we daar de hongerwinter door gebracht. Wij komen oorspronkelijk uit IJmuiden wat helaas vaak werd gebombardeerd door zowel de Duitsers als de geallieerden. In Amsterdam voelden wij ons redelijk veilig maar zoals later zou blijken, niets was minder waar.
Het was 7 mei 1945. Mijn moeder en ik waren die middag op de Dam om de bevrijding te vieren. Mijn moeder kende de weg naar de Dam niet, was daar nog nooit geweest en we liepen met de mensenmenigte mee. De schoentjes die ik van de ‘vreemde mevrouw’ had gekregen waren stukgelopen, het deerde ons niet want het was immers feest.
Tot het moment waarop wij beschoten werden door een paar Duitse officieren vanaf het gebouw, u aller bekend. Ze heeft mij weggetrokken om te schuilen achter een lantaarnpaal. Later vertelde mijn moeder dat ze vanaf ‘Krasnapolsky’ schoten, dat dacht ze aanvankelijk.
Ik werd lichtgewond, kreeg een schampschot langs de borst waar ik nog altijd een litteken heb. Die hele gebeurtenis kan ik me niet goed meer herinneren, ik was nog net iets te jong.
Toen ik 11 jaar oud was vroeg ik aan mijn moeder wat dat voor een putje was op de borst en kreeg het hele verhaal uitgebreid te horen. Dit verhaal heeft een grote impact gehad op het leven van mijn moeder. Eenmaal teruggekeerd in IJmuiden wilde ze in haar verdere leven nooit meer terug naar de Dam of zomaar naar Amsterdam. Voorgoed afgesloten. Daarom vond ik het fijn om bij deze herdenking en de onthulling van het monument op de Dam aanwezig te mogen zijn ook namens mijn overleden moeder.
Mw I.Meijer-Bes
Mei 2016