De fotograaf Jacobus Wicher Hofman (overleden 1984) maakte foto’s in de bezettingstijd en van de periode kort erna, ondermeer van de beschieting op de Dam op 7 mei 1945 en van de bevrijdingsdagen.
Zijn collectie foto’s zijn eigendom van de erven Hofman, beschikbaar via beeldbank Stadsarchief Amsterdam. De foto’s die J.W. Hofman op 7 Mei op de Dam en omgeving maakte zijn bij menigeen nog thuis te vinden als ansichtkaart.
De heer van Groenestein schrijft naar aanleiding van het uitkomen van het boek van Bool en Hekking in zijn brief van 11 mei 1992 over de man achter de kar. Dat blijkt zijn vader te zijn en volgens diens verhalen zou de gewonde op de kar een Joodse man zijn. Hij schrijft: “Met aandacht hebben wij de uitgave van De Dam 7 mei 1945 gelezen. Aandacht vooral omdat de foto op pagina 14 ons zeer dierbaar is. Achter de handkar loopt namelijk Nicolaas[=Nicolaas Adrianus]van Groenestein, onze in 1975 [red: 1977] overleden vader….Ons, broer en zusters is bekend dat vader altijd sprak over een Joodse man die in de buurt van het centrum woonde en met kar en al, eerst langs zijn woning vervoerd wenste te worden, voordat hij naar het Binnengasthuis werd gebracht. Dit werd niet toegestaan.” Volgens de informatie die Van Groenestein van zijn vader kreeg is de gewonde dus in ieder geval niet de Duitse officier die werd neergeschoten.
Op 30 juni werden wij opgebeld doorA.W.[=Alfred Willem] Bakker die zichzelf herkent in de jongen met de doek. Als padvinder biedt hij de helpende hand. De man op de kar is zijns inziens een BS-er. Hij herinnert zich de grijze overall en de oranje band om de bovenarm die de BS-ers als onderscheidingsteken droegen. De toen 17-jarige jongeman was op dat moment voor de derde maal op weg naar het Binnengasthuis. Opmerkelijk detail: de witte doek was in zijn herinnering een servet uit Hotel Polen. Over het tijdstip is hij zeer positief: de foto van Hofman, negatiefnummer 24, is van na de beschieting. De route die hij drie keer heeft afgelegd staat hem nog scherp voor de geest.
Views: 20948
Goede impressie! Hopelijk maakt het mensen wakker wat er mis ging en waarom werden de daders een vrijgeleide gegeven?
Dit is eigenlijk een veel langer verhaal. Open voor een reactie. Per dialoog is het beste.
Maar wat Arthur Rebattu zegt. Ik vind het immoreel hoe vergeving werkt/niet werkt in deze regio. En de invloed erop van de Engelssprekende landen.
Pingback: Thea en Else Exalto – Stichting Memorial