Amsterdam 18 april 1902 – Amsterdam 7 mei 1945
Elisabeth Wieland-Lacourt is de dochter van de orgeldraaiers Wilhelm Frederik Lacourt en Elisabeth Schuijt. Zij was getrouwd met Hendrik Stephanus Wieland. Ze woonde in de Willemsstraat met haar man en 3 kinderen. (Hun vierde kind was 9 maanden oud, toen hij overleed) Op die noodlottige dag ging zij samen met een nichtje naar de Dam. Toen zij eind van de dag nog niet terug waren vroeg haar man aan haar kinderen of zij konden kijken waar ze bleef. Elisabeth werd gevonden in de Zuiderkerk, en door haar kinderen geïdentificeerd. Ze bleek op slag gedood te zijn door één of meerdere kogels. Na vier dagen is ze begraven op de Nieuwe Oosterbegraafplaats.
Truus Stoelinga (1928-2016), een nicht van Elisabeth verklaarde:
“we waren met een groepje vrienden naar de Dam, en wisten niet dat Betsie daar ook was. Wij stonden bij Krasnapolsky toen het schieten begon en zijn toen via de Warmoesstraat weer naar de Jordaan teruggelopen. Daar aangekomen hoorden we geruchten dat Betsie op de Dam gedood was. Ik weet niet meer wie er toen naar de Dam gegaan is om haar te identificeren. Het was hartverscheurend, ze was zo’n lieve vrouw!”
links staat Elisabeth op de Lindengrachtmarkt (ong. 1935) , naast haar schoonmoeder. Uiterst rechts Truus Stoelinga, die op 7 mei 1945 ook naar de Dam ging.
Op de achterkant van een portretfoto van Elisabeth heeft haar jongste zoon Jan een tekst geschreven als herinnering aan zijn moeder. “Overleden door een noodlottig ongeval op de Dam”.
De oudste zoon, Hein, was in het laatste jaar van de oorlog naar Duitsland gestuurd voor de Arbeitseinsatz. Hij was echter voor 7 mei weer in Amsterdam, waar hij na de schietpartij zijn moeder moest identificeren in de Zuiderkerk. Zijn broer Jan stuurde hem bovenstaande foto.
Achterneef Fred Lacourt:
Mijn vader Willem Frederik Lacourt, woonde in de Willemstraat in de Jordaan.
op 7 mei 1945 was mijn vader naar de dam gegaan om feest te vieren dat de oorlog voorbij was.
Hij wist dat Elisabeth (ik dacht dat het mijn vaders nicht was) ook naar de Dam ging, totdat er geschoten werd vanuit de Grote Club, mijn vader was gevlucht via de nieuwendijk naar huis in de Willemsstraat.
Toen hij hoorde dat Elisabeth was omgekomen bij die schietpartij heeft dat bij mijn vader een diep litteken achtergelaten die hij nooit meer te boven is gekomen.
Er werd thuis nooit over deze gebeurtenis verteld simpelweg mijn vader kon er niet over vertellen.
ik ben nu 54 jaar maar toen ik nog jong was dorst mijn vader zich nooit in grote mensenmassa’s zich te begeven.
Ik begreep dat nooit, er werd immers nooit over verteld thuis.
Mijn vader ging nooit met mij de stad in, mijn vader dorst de mensenmassa niet in.
op latere leeftijd heeft mijn vader met tranen in zijn ogen, het hele verhaal verteld.
toen begreep ik pas dat dit een zwarte bladzijde in het leven van mijn vader was.
Mijn vader, geboren 22 augustus 1920, is in februari 2008 overleden en is familie van de Lacourt zijde van Johan Wieland.
ik ben trots wat Johan en de stichting heeft bereikt.
Jammer dat mijn vader dit niet meer mocht meemaken.
met vriendelijke groet, Fred Lacourt.
(mei 2017)
Mijn opa Johannes (Jan) Lacourt heeft mij dit verhaal over zijn tante verteld, ik ken het verhaal al jaren. Maar nu heb ik er een gezicht bij. Mijn opa woonde ook in de Willemsstraat. Mijn moeder is een Lacourt: Anna-Maria (Annie).
Ik ben van 1949 en van jongst af aan vertelde mijn vader over 7 mei 1945 waar zijn moeder werd doodgeschoten door de duitsers.Ik heb mijn oma nooit gekend maar in gedachten veel aan haar gedacht en aan het verdriet wat mijn vader,zijn zus en broer en mijn opa hebben moeten doorstaan.Ik ben naar haar vernoemd, ik heb mijn dochter naar haar vernoemd. Zeker rond 7 mei voel ik nog het gemis en de pijn.
Elly Wieland