Janny van Duijnen-Vink

Janny van Duijnen-Vink *1935

7 mei 1945
Wat weet je als 80-jarige nog van wat er 70 jaar geleden is gebeurd. Die middag zal ik nooit vergeten en heeft ook in mijn verdere leven veel invloed gehad. Maar details?
Als 10-jarige ging ik met Yns, onze huishoudelijke hulp, naar de Dam, niet zo ver van ons huis in Oud West. Ik weet niet meer hoe lang we daar waren of wat we deden toen het schieten begon.
Wij waren zo’n 10 meter voor de huizen tussen het Damrak en de Nieuwendijk. Iedereen ging liggen en Yns lag half over mij heen om mij te beschermen. Wij lagen daar een tijd en werden toen het schieten even ophield door padvinders naar een zij-ingang van de Nieuwe Kerk geleid. Ook toen we in de Nieuwe Kerk waren werd er dacht ik, nog geschoten. We waren bang, zaten nog een tijdje achter de preekstoel weggedoken.
Na een hele tijd werden wij aan de achterkant van de kerk door de padvinders de kerk uit gebracht en ons werd gezegd via de Blauwehandsteeg, die is nu afgesloten, naar huis te gaan.
Ik weet niet hoe er thuis werd gereageerd, er werd nooit meer over gesproken. Mijn ouders waren later erg begaan met de familie Buddingh, waarvan de jonge moeder na enkele weken aan complicaties na een schot in haar been, overleed. Deze mensen kenden zij, ze waren lid van dezelfde kerk als wij.
Pas toen ik volwassen was (of werd er toen pas over geschreven?) kreeg ik er last van, kon niet tegen harde geluiden en zocht bij een grote groep mensen de zijkant op. Ik kon er ook eerst niet over praten, dan ging ik meteen huilen en kwam niet meer uit mijn woorden.
Dat is nu gelukkig voorbij, maar de emoties liggen altijd op de loer, zoals bij de ‘damschreeuwer’ enkele jaren geleden. Ik was helemaal overstuur.