“Grote Club” eindelijk leeg
Amsterdam in afwachting
Gejuich en gejoel steeg uit een dichte mensenmassa op toen vanmiddag om tien minuten voor half één in Amsterdam de eerste Duitsers het gebouw van de Grote Club verlieten, en als gevangenen in de gereedstaande Canadesche vrachtauto stapten. De opgekropte woede van vijf Jaren barsste los bij het zien van hen, die ons vertrapt en vernederd hebben. Woeste, hartstochtelijkke kreten stegen op.
Het waren geen toeschouwers die een verlegen vijand hoonden, het waren mannen en vrouwen die het leed naar de lippen welde.
Hun schone klanken gingen in gejubel over als zij auto’s met Canadezen zagen. Verlegen lachend, gewild nonchalant haastig aan een sigaret trekkende keken de Duitsers toe, die dicht opgepakt in de vrachtwagens stonden. Een verlaten Dam; met duizenden op de hoeken van de straten. Turende naar de Grote Club, vanwaar uit Duitse kogels voor twee dagen nog onschuldige burgers doodden.
Al die turenden hadden de overtuiging dat de bevrijding van Amsterdam pas voltooid was nadat de Duitse uniformen uit dit hoofdkwartier verdwenen waren. Met “Stenguns” in de aanslag stonden Canadese militairen voor de deur voor de Grote Club : de filmcamera’s waren op het gebouw gericht.
Om tien minuten voor half één ging de deur open: de eerste Duitsers verschenen. Snel werd een vrachtauto vol geladen en naar voren gereden, vlak achter het paleis.
Eerst heerste dodelijke stille. Slechts de blikken spraken duidelijke taal. Maar toen de ene vrachtwagen na de andere, vol Duitsers, verscheen ging een schreeuw van verachting op. Een koor van stemmen hief het “Wir fahren gegen England” aan, en een daverend “Sieg heil”. Een vrouw drong naar voren met een kind op de arm, roepende: “geef mij mijn man terug”. Anderen balden de vuisten: een trilling van woede liep door de massa. Een half uur lang stonden de Duitsers te wachten. In dat haft uur hebben zij kunnen ervaren welk een diep gevoel van bitterheid zij bij ons volk hebben opgewekt.
En nu zijn zij weg. Weg uit ons straatbeeld, weg van de Grote Club, weg voor altijd. Wij zijn vrij. En toen de laatste wagen met Duitsers de hoek omzwaaide, klonk een daverend gezang het Canadesche escorte tegemoet, dat zich van zijn taak kweet: Amsterdam schoon te vegen.
Een drietal hoge Canadese officieren, waaronder de kolonel van een brigade, hebben vanmorgen een tocht door de stad gemaakt om zich van de toestand op het gebied van de voedselvoorziening op de hoogte te stellen.
Bron: Volkskrant 9 Mei 1945
