Echtpaar Oudhof-Wismeijer
Na het lezen van het boek Drama op de Dam heb ik zo de behoefte u te schrijven. Met tranen in mijn ogen heb ik sommige gedeeltes gelezen, met name de verhalen van de 32 slachtoffers. Dit was zo herkenbaar voor mij uit de verhalen van mijn moeder. Mijn ouders zijn geboren en getogen in Amsterdam. Mijn vader, Jan Oudhof, is geboren in 1919 en overleden in 1998 op 78-jarige leeftijd. Mijn moeder, Jannetje Wismeijer, is geboren in 1923 en in 2016 overleden op 92-jarige leeftijd. Mijn ouders hebben de oorlog zo bewust meegemaakt en dit heeft hun leven zo beïnvloed.
Mijn moeder was 17 jaar toen de oorlog begon en had net verkering met haar vriend, later haar man en mijn vader. Mijn vader heeft gevochten op de Grebbeberg en heeft later ondergedoken gezeten in Zeist bij familie. Als mijn moeder naar haar vriend in Zeist ging, reisde zij altijd met de trein. Zij had dan onder haar kleding bonnen verstopt voor de mensen waar mijn vader ondergedoken zat. Meerdere keren stonden er Duitse soldaten op het station in Zeist. En één keer toen zij het station uitliep werd de persoon voor haar aangehouden en kon zij snel erlangs glippen en doorlopen. Zo zijn er nog vele verhalen die mijn moeder mij vertelde.
Op die bewuste 7 mei 1945 stond zij met mijn vader op de Dam toen het schieten begon. Mijn moeder wilde wegrennen, maar mijn vader is op de grond gaan liggen en heeft mijn moeder ook op de grond geduwd wat hun redding is geweest. De vele dode en gewonde mensen die op de Dam lagen hebben zij nooit kunnen vergeten. De hele oorlog, met name de hongerwinter, was verschrikkelijk voor mijn ouders, maar deze traumatische gebeurtenis op de Dam is toch wel één van de ergste dingen geweest die zij hebben ervaren.
Mijn vader heeft nooit over de oorlog gesproken. De dodenherdenking op 4 mei om 20:00 ’s avonds heeft hij altijd willen herdenken op de Weteringschans in Amsterdam omdat daar zijn beste vriend gefusilleerd werd. Mijn moeder sprak wel over de oorlog, maar zij heeft nooit op tv oorlogsfilms of oorlogsdocumentaires kunnen zien. Zij heeft ook vele fobieën gekregen, ze wilde nooit ver van huis, wilde altijd reizen met eigen vervoer, kon niet in een lift of op een boot, etc.
Dit boek Drama op de Dam heeft mij meer kijk gegeven hoe erg die gebeurtenis geweest is. Mijn moeder had, denk ik gezien haar trauma, dit boek niet kunnen/willen lezen, maar ik had er juist wel de behoefte naar. Juist, als nagedachtenis aan mijn ouders én dat het mij veel duidelijkheid heeft gegeven hoe het geweest is. Naar aanleiding van de foto’s had ik nog graag aan mijn moeder willen vragen waar mijn ouders op de Dam stonden toen de schietpartij begon. Misschien is er in het boek wel een foto waar zij nog op staan, maar waar ik ze niet herken. Helaas overleed mijn moeder een jaar geleden, voor dit boek uitkwam.
Zo weinig mensen weten van deze verschrikkelijke gebeurtenis. Ik wil u bedanken voor al het werk wat u gedaan heeft om dit boek te maken.
Met vriendelijke groet,
Tineke Oudhof
April 2017
Views: 4332
