Pieter Hendrik Diekmeijer – Henk

Muiden 18 december 1898 – Amsterdam 7 mei 1945

diekmeijer

Pieter Hendrik (Henk) Diekmeijer kwam uit een gezin van 3 kinderen, zijn ouders waren Pieter Hendrik Diekmeijer en Johanna Maria Wajon. Henk had nog 2 oudere zussen. Hij trouwde op 32 jarige leeftijd op 2 april 1931 in Amersfoort met de daar geboren toen 27 jarige Margaretha van Noordt; zij kregen twee kinderen, Henk en Jan, en woonden in Nieuwer Amstel.

Henk overleed om 15 uur op de Dam door schotwonden, 46 jaar oud, werd overgebracht naar de Zuiderkerk en is begraven op Zorgvlied.

Zijn kleindochter Janine, dochter van zoon Henk, vertelt ons

Henk Diekmeijer was op de Dam aanwezig toen zijn vader daar neergeschoten werd.

“Mijn grootvader ging op 7 mei 1945 naar de markt, zo gaat het verhaal, en nam mijn vader Henk (12) mee. Zijn vrouw Margaretha en zijn jongste zoon Jan (2) bleven thuis. Toen er paniek ontstond op de Dam, zijn mijn grootvader en mijn vader denk ik elkaar kwijtgeraakt. Mijn vader liep helemaal achteraan de vluchtende massa. Hij dreigde onder de voet te worden gelopen. Uiteindelijk is hij enkele uren later door omstanders naar huis gebracht. Toen mijn vader thuis werd gebracht, zei mijn grootmoeder dat ze liever had gehad dat hij was overleden in plaats van zijn vader.

Het is moeilijk te zeggen hoeveel van de problemen van mijn vader het gevolg zijn geweest van deze dag en hoeveel door andere factoren (erfelijkheid?) zijn veroorzaakt. Maar hij heeft een tragisch leven gehad, getekend door verslavingen, paniekaanvallen, agressie, dwangmatig liegen en verbroken relaties. Een diagnose (behalve dan alcoholverslaving) is er voor zover ik weet nooit gesteld, en de meningen lopen uiteen van PTSS tot niet aangeboren hersenletsel en autisme.

Ik ben door mijn vader alleen opgevoed en ik herinner me nog goed dat er nieuwe foto’s van het incident op de Dam boven water kwamen. Ik was een tiener, het zal eind jaren 80 zijn geweest of begin jaren 90. Hij maakte me ‘s nachts wakker. Hij wilde dat ik naar de foto’s in de krant zou kijken omdat ik volgens hem betere ogen had. Hij was al de hele nacht op, bestudeerde met een vergrootglas de krant in de hoop zichzelf en/of zijn vader te kunnen identificeren op de foto. Hij wees naar een klein wit figuurtje achteraan de vluchtende massa. “Ben ik dat, ben ik dat?”, schreeuwde hij. Hij was volledig buiten zinnen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen. Ik was erg bang.”
Janine Diekmeijer
Februari 2014

Zoon Jan Diekmeijer:
“In zijn jeugd woonde hij in Muiden, waar zijn vader machinist op de kruitfabriek was. Hij ging met zijn oudere zus op school in Weesp. In 1916 ging hij werken als telegrafist bij het “Staatsbedrijf der PTT” en ging hij wonen in Amsterdam. In 1938 zijn mijn ouders in Amstelveen (Nieuwer- Amstel) gaan wonen en betrokken daar een eengezinswoning met meer ruimte. Mijn vader werkte toen voor de PTT op het postkantoor Borgerstraat in Amsterdam.

Op de fatale dag van 7 mei is mijn vader naar Amsterdam gegaan met mijn broer Henk. Hij was de avond daarvoor door zijn zwager, Matthijs Martinus Duijkers, die met één van zijn zussen was getrouwd, gewaarschuwd dat het in Amsterdam nog niet veilig was en hij beter niet kon gaan. Volgens de verhalen, die ik heb gehoord, was mijn oom lid van de BS in Amsterdam. Zij woonden in de Bosboom Toussaintstraat, welke niet zo heel ver van de Dam ligt. Mijn moeder was heel bezorgd dat hij wilde gaan en Henk zou meenemen. Mijn vader was echter zo blij dat de oorlog was afgelopen dat hij niet van zijn idee was af te brengen. Op weg naar de Dam bezocht hij nog zijn moeder, die toen in de Govert Flinckstraat woonde. Daarna ging hij verder naar de Dam, waar hij door een schotwond(en) in het hoofd om het leven kwam. Henk is weggevlucht van de Dam en is naar zijn oom gegaan of is daar naar toe gebracht, dat is niet helemaal duidelijk. Die heeft hem thuisgebracht in Amstelveen en heeft mijn moeder het vreselijke nieuws verteld. Mijn vader is op 14 mei op de begraafplaats ‘Zorgvlied’ aan de Amstel ter aarde besteld. Deze gebeurtenis heeft mijn moeder nooit goed kunnen verwerken, mede omdat zij mijn vader nooit meer heeft gezien. Door de verwondingen aan zijn hoofd ontraadde Martinus haar om nog naar mijn vader te kijken voordat de kist werd gesloten. Eens vertelde ze mij, toen ik al groter was, dat als zij in de nacht de poort hoorde, zij dacht dat mijn vader was teruggekomen. Ze ging dan uit bed om te kijken. Zij heeft mij verteld dat het feit dat zij kinderen had, waaronder mij van nog geen 2 jaar, haar op de been heeft gehouden. Mijn moeder was een sterke vrouw. Zij heeft in haar hele leven haar kinderen centraal gesteld en ervoor gezorgd dat ze een goede opleiding hebben gekregen. Daar ben ik haar nog dankbaar voor. Ze is nooit meer getrouwd en op 85-jarige leeftijd overleden.

Ik scheelde 10 jaar met mijn broer Henk, die dit alles direct heeft meegemaakt. Voor mij was hij de geweldige grote broer, waar ik mee naar Tuschinkski en de Cineac in Amsterdam ging en een broodje bij Dobben at. In de 20 jaar dat wij in hetzelfde huis woonden, was hij een jongen / man, die voor mij niet zichtbaar leed onder het oorlogsgebeuren, dat hij heeft meegemaakt. In maart 2000 is hij overleden”.
Jan Diekmeijer
mei 2015

Zijn kleindochter Myrthe, de jongste dochter van zoon Henk, schrijft ons:
Pieter Hendrik Diekmeijer is de opa die ik nooit heb gekend. Mijn vader was met mijn opa op de Dam toen de schietpartij plaatsvond. Het is mij nooit echt duidelijk geworden hoe het precies gelopen is. Heeft mijn vader gezien dat zijn vader werd doodgeschoten? Wat is er gebeurd in die tijd dat mijn vader als twaalfjarige jongen door de menigte rende? Mijn vader kon hier moeilijk over praten. Als ik over dit onderwerp begon, deed hij het vaak af met een cynisch grapje. Wat ik wel zeker weet, is dat de schietpartij op de Dam en het overlijden van zijn vader z’n sporen heeft nagelaten. Zo gek is dat niet, als je als twaalfjarig kind zoiets traumatisch meemaakt in een periode waarin weinig aandacht was voor de psychische gevolgen hiervan. In een tijd als deze zou het voer zijn voor psychologen. Toen was men bezig het land weer op te bouwen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik negen jaar oud was. Ik bleef bij mijn moeder en mijn drie jaar oudere zus besloot bij mijn vader te gaan wonen. Deze scheiding was erg tragisch aangezien mijn moeder de liefde van zijn leven was. De eerste tien jaar van hun huwelijk waren goed. Na de scheiding hebben mijn vader en ik altijd veel contact gehouden Mijn vader had zeker angsten overgehouden aan de schietpartij op de Dam (en de gevolgen daarvan) Ook gebruikte hij alcohol om zijn angsten te onderdrukken. Mijn vader heeft nooit geleerd om te praten over hetgeen hem is overkomen en naarmate hij ouder werd, leek dit ook steeds moeilijker voor hem te worden. Autisme en agressie zijn zaken waar ik mijn vader niet mee associeer. Agressie speelde geen rol in zijn huwelijk met mijn moeder en ik heb mijn vader nog nooit agressief meegemaakt. Mijn moeder is inmiddels overleden maar heeft tot mijn vader zijn overlijden een speciale band met hem gehouden.
Ik kijk terug op mijn vader als een man die zeker een trauma heeft overgehouden aan de schietpartij op de Dam. De gevolgen hiervan zijn naarmate hij ouder werd steeds meer een rol gaan spelen en daar had hijzelf het meeste last van. Mijn vader had zijn hart op de goede plek.
Myrthe
December 2015