Greetje Harlaar *1935
Naar aanleiding van het artikel in de Telegraaf, ontvingen we onderstaande getuigenis:
Foto Ben van Meerendonk, collectie IISG. Aankomst Engelse verkenningseenheid op de Dam, rond het middaguur.
Het artikel in de krant heb ik bewaard voor mijn kleindochter die erg geïnteresseerd is. Veel mensen begrijpen het niet als je vertelt dat je het hebt meegemaakt.
Ik woonde op de Amstel en was 10 jaar oud. Samen met mijn moeder en de zus van mijn moeder stonden we te zwaaien op de Dam, hoek Damrak en kwamen onder vuur te liggen. Boven ons hoofd begonnen de Duitsers te schieten. Ik herinner me nog goed hoe vlak voor ons, een soldaat die op de tank stond te zwaaien, geraakt werd en voor ons voorover viel op de tank*. Het was verschrikkelijk. Het was paniek en alle mensen vielen op straat. Mijn moeder viel ook en ik heb haar over de straat gesleurd, haar hele benen waren kapot. We wisten niet waar we naar toe moesten. We zijn gaan rennen. Door een steeg, bij de Oude Manhuispoort en het Binnengasthuis is een apotheek. Hordes mensen wilden daarheen. Mensen vlogen over elkaar heen. Maar daar werden we ook uitgestuurd. We zijn doorgehold naar huis. ’s Avonds stonden we op het balkon en toen kwamen de Duitsers, die werden afgevoerd, die liepen voorbij en liepen te zingen.
Afvoeren van Duitse troepen.
Gelukkig zijn wij drieën zelf niet gewond geraakt, op de trauma’s die achter bleven na dan. Vooral met onweer was ik altijd hysterisch. Toen de kinderen kwamen heb ik me er overheen gezet, maar ben er nog niet dol op. Dat is ook met vuurwerk, ik ben er nog doodsbang voor. Op vakantie was er een processie en we stonden er naar te kijken. Na afloop was er vuurwerk, voor mij totaal onverwachts en ben gillend op de grond gaan liggen. Paniek van het schieten, wat je hebt verstopt.
Mijn vader heeft in een concentratiekamp gezeten en later in het Engelse leger gevochten. Hij heeft Arnhem bevrijdt en Zuid-Nederland bevrijdt. En Parijs…. En nooit erkenning daarvoor gehad. Hij is aan de oorlog gestorven. Hij was een schat maar is beschadigd gestorven. Ik heb daarmee geleefd. Dat zit ook in mijn hoofd. Ook 7 mei 1945 op de Dam. Ze waren nog zo jong. Het is verschrikkelijk geweest. Het is allemaal verzwegen. Er was toen geen hulp. Je hele leven is verpest.
Ik ben blij dat ik dit heb kunnen vertellen.
Juli 2015
Naschrift: *De ons bekende tijdlijn geeft aan dat om ca 13.00 de verkenningseenheid van de Polar Bears na een rondje Dam, weer vertrok en om ca 15.00 uur de schietpartij begon. Met deze gegevens is het ons onbekend dat een Britse of Canadees militair werd doodgeschoten.
Views: 5579
