Willem de Leeuw – Wim – Stichting Memorial

Amsterdam 24 mei 1931 – Amsterdam 7 mei 1945

wim-de-leeuw-voor-001 Wim stierf om 15.15 uur als gevolg van schotwonden, kort voor zijn 14^e verjaardag. Hij werd begraven op de Noorderbegraafplaats, zijn graf is geruimd.

Vader Izak de Leeuw 1898-1978, ijzerwerker en moeder Willemina Helena Kempe 1901-1973 kwamen beiden uit Middelburg waar ze in 1921 trouwden. Daar werd ook zus Helena Maria (Leni) geboren. In 1928 kwam het gezin naar Amsterdam waar Wim geboren werd en woonden vanaf april 1944 in de Van der Pekstraat 60-I.

Mw. Piper-Stuurop, nicht van Wim:

“Zelf was ik 2 ½ jaar oud dus heb alles uit verhalen van mijn moeder, de zus van Wim, gehoord en meegemaakt. Maar veel werd er niet over gesproken, het werd weggestopt. Het overlijden van Wim heeft een diepe slag geslagen.

Opa en Oma, de ouders van Wim, woonden in Middelburg waar ze trouwden en mijn moeder werd geboren. Er was weinig werk, de crisis was groot, dus hij vertrok naar Amsterdam en vond er werk bij de Amsterdamse Droogdok Maatschappij en een woning. Dat was heel knap voor die tijd. Hij kon nu zijn vrouw en dochter laten overkomen en daar werd Wim geboren, negen jaar na mijn moeder.

Het was feest, bevrijding, iedereen ging naar de Dam. Mijn oma, de moeder van Wim, riep het gezin bij elkaar om ook naar de Dam te gaan, want daar zou het gaan gebeuren, feest. Wim had helemaal geen zin, hij wilde niet. Hij hield zich bezig met serieuze zaken, was een studiebol en studeerde aan de HBS, speelde piano. Toch wist zijn moeder hem over te halen. ‘Je vrienden en vriendinnen gaan ook allemaal. Kom we gaan plezier maken’. Op de Dam liep Wim voor zijn moeder uit en zij zag hoe zijn rug overstroomde met bloed, Wim was door kogels geraakt en overleed. Zijn moeder heeft haar hele leven zich schuldig gevoeld over de komst naar Amsterdam, naar de Dam en de dood van haar jongste zoon. Het woordje ALS heeft maar drie letters, maar zoveel betekenis. Als ze niet uit Middelburg waren vertrokken, als ze niet had aangedrongen om mee te gaan naar De Dam, als…. Ze was er iedere dag mee bezig, werd geestesziek en is uiteindelijk van verdriet overleden.

Mijn vader moest Wim identificeren. Waar dat was weet ik niet meer. Opa had nog ergens wat hout en heeft de kist voor zijn eigen zoon getimmerd.

Mijn moeder bleef alleen over en heeft Wim vreselijk gemist, hij was haar lieve kleine broertje. Ieder jaar op 7 mei om kwart over drie, ging ze in haar stoel zitten en staarde voor zich uit, zonder te spreken, een moment van herdenking”.

“Ik ben aangenaam verrast dat deze Stichting zoveel werk doet om de namen van de slachtoffers bekend te krijgen. Het voornemen om alle namen op te nemen in een Memorial vind ik geweldig. Als familie stel ik dat zeer op prijs en ondersteun het werk van harte”.